3 λεπτά ανάγνωσης.
Αν σας έλεγα ότι ο Kerry King είναι χατζημεταλλάς θα με πιστεύατε; Καταλαβαίνω ότι δεν είναι κάτι απίθανο αλλά ακούγεται λίγο…κάπως. Μπορεί οι Slayer να ήταν Thrash Metal υπερδύναμη στα 80s και να ξεπουλήθηκαν στον Elon Musκ μετά το Reign In Blood, αλλά στα 90s φλερτάραν άσχημα απο ότι φαίνεται με το φολς-Nu Metal και συγκεκριμένα με τον δίσκο “Diabolus In Musica”.
Διαβάστε επίσης: Kerry King: “Δε θα ξαναπεριοδεύσουμε ξανά ούτε και θα βγάλουμε δίσκο με τους Slayer”
Οι Slayer ξεκίνησαν τα 90s με το Seasons In The Abyss και απο εκεί και μετά συνεχίσαν να “ξενίζουν” ακόμα περισσότερο. 4 χρόνια μετά το Seasons In The Abyss κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ με τον ντράμερ Paul Bostaph ενώ αργότερα καταποιάνονται το 1996 με διασκευές και το δίσκο Undisputed Attitude. Τα 90s κλείνουν το 1998 για τους Slayer με το περίφημο “Diabolus In Musica” το οποίο και είναι εξολοκλήρου σύνθεση του Jeff Hanneman(R.I.P.). Όπως προείπα ο συγκεκριμένος δίσκος φλέρταρε και βγήκε ραντεβουδάκι με το Nu-metal που εκείνη την εποχή ξεκινούσε να μας τα φουσκώνει με τους Korn τους Slipknot και μερικούς άλλους ατάλαντους.
Ο Kerry King δεν την ψήνει και πολύ τη 90ς φάση των Slayer. Σε μια συνέντευξη του στο Metal Blast είπε ότι θα πήγαινε πίσω στο χρόνο να προειδοποιήσει τον εαυτό του για τις κυκλοφορίες των Slayer που θα λάμβαναν τόπο στα 90s.
Υπάρχει ένα κομμάτι της καριέρας μου που κοιτάω πίσω και σκέφτομαι “Έπρεπε να πρόσεχες περισσότερο τότε. Τα 90s. Δώσε προσοχή και μην κυκλοφορείς τις μαλακίες δίσκους που κυκλοφόρησες τότε. Δε μου αρέσει το υλικό που κυκλοφορήσαμε τότε. Η μουσική είχε χάσει το σεβασμό μου τότε επειδή οι μπάντες γινόταν διάσημες με εκείνη τη μουσική χωρίς να καταλάβω το γιατί. Ποτέ δε μου άρεσαν οι Limp Bizkit. Ποτέ δε μου άρεσαν οι μπάντες εκείνης της περιόδου. Απλά με ξενέρωναν!
Και είναι πραγματικά φανερό στο Diabolus In Musica. Δεν έδωσα προσοχή σε εκείνο το δίσκο. Είχα κανα 2 τραγούδια εκεί αλλά η συνεισφορά μου ήταν μικρή. Σε κάποια φάση είπα στον εαυτό μου ότι “ξέρεις κάτι; Γάμησε το. Είμαστε οι Slayer. Πρέπει να είμαστε σημαντικοί. Και τότε άρχισα να δίνω προσοχή και βαρύτητα και μπορείς να το καταλάβεις αυτό στο God Hates Us All. Είχαμε χαθεί λίγο στα 90s και ξαναβρήκαμε το δρόμο μας με αυτό το δίσκο.
Θέλω λίγο να σταθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο που το παρατήρησα τώρα. Η κλάψα του Kerry King δε διαφέρει πολύ απο την δικιά μου κλάψα σήμερα. Και είμαι σίγουρος πολύ σαν εμένα λέτε πλέον “Μα πως είναι δυνατόν να κάνουν οι Ζαλισμένες Πίκλες καριέρα με το τάδε είδος μουσικής; Σας αφήνω με το “Οι καιροί αλλάζουν. Οι άνθρωποι όχι και τόσο”. Ίσως το αναλύσουμε σε μελλοντικό άρθρο!
Διαβάστε επίσης: Kerry King – SLAYER: Δεν είπαμε ποτέ ότι δε θα ξαναπαίξουμε
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την συνέντευξη στο παρακάτω βίντεο:
