2 λεπτά ανάγνωσης.
Κλασικά είναι μία απο αυτές τις μέρες που χαζεύω στα ίντερνετς, ακούω χατζημέταλ μουσική με φραπέ στο χέρι και κάτι τραβάει την προσοχή μου. Αυτή τη φορά ήταν ο όρος neural nostalgia και γιατί ακόμα γουστάρουμε τη μέταλ μουσική που ακούγαμε σαν έφηβοι; Αρχικά γιατί έτσι γουστάρουμε! Και τι έγινε δηλαδή που αν δεν παίξουν το Number of The Beast, οι Iron Maiden θα πέσουν κεφάλια;;; Οκ το παράκανα το παραδέχομαι…..
“Και τι είναι αυτά τα ξενόφερτα που μας αραδιάζεις ρε Βρασίδα;;” σας ακούω να ρωτάτε. Την απάντηση μπορεί να σας μια θεραπεύτρια και φωτογράφος απο την Καλιφρόνια των ΗΠΑ, Nikki Roi.
“Υπάρχει αυτό που λέμε neural nostalgia, όπου διάφοροι ερευνητές ανακαλύπτουν ότι η μουσική που ακούμε μικροί δένεται με το μυαλό μας διαφορετικά απο οτιδήποτε ακούμε αργότερα ως ενήλικες”, είπε η Nikky.
“Οπότε κυριολεκτικά ένας απο τους καλύτερους τρόπους αντίδρασης που έχουμε, που χρησιμοποιώ και εγώ η ίδια, είναι να ακούμε τα κομμάτια που μας άρεσαν όταν ήμασταν μικροί. Ακούγοντας τα μας βοηθάει να αποσπαστούμε απο ότι μας απασχολεί και να συνδεθούμε με τους εαυτούς μας. Μας κάνει να ξανανιώθουμε ζωντανοί.”
View this post on Instagram
Ο εγκέφαλος μας δεν σταματά να αναπτύσεται παρα μόνο αν φτάσουμε στα μέσα των 20-30 ετών, όπως σημειώνεται απο το Διεθνές Ινστιτούτο Ψυχική υγείας. Και όσο είμαστε έφηβοι επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες περισσότερο με το κέντρο συναισθημάτων του εγκεφάλου, πράγμα που κάνει οτιδήποτε ευχάριστο(ή και δυσάρεστο) να προσκολληθεί με μας αρκετά δυνατά. Όπως καταλαβαίνετε αν νιώσαμε την ανάγκη να ουρλιάξεις πρώτη φορά “Slayeeeeeer” στα 18 τότε δεν πρόκειται να σταματήσουμε να το κάνουμε σύντομα. Αυτό ίσως εξηγεί και το φαινόμενο του πρωτοδισκάκια.
Τελειώνοντας θεωρώ ότι όταν ανακαλύπτουμε μουσική στην εφηβική μας ηλικία, ειδικά αν τυχαίνει να το κάνουμε μαζί με φίλους, μας δίνει την αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου, σε κάποιο κοινωνικό γκρουπ. Αποκτάμε μια αίσθηση ταυτότητας. Επειδή ακούω ήδη κάποιους να λένε (και να έχουν δίκιο) ότι πάντα εγκυμονεί ο κίνδυνος του φανατισμού στα κοινωνικά γκρουπ (βλέπε ποδόσφαιρο, θρησκεία, φανς των Manowar κλπ) σας λέω απο τώρα ότι το χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι η εξάπλωση των χατζημεταλλάδων!
Ευτυχώς, αφήνουμε τη βία και το αίμα για τους Cannibal Corpse!
Σήμερα πάμε στο στρατόπεδο των Metallica και το …and Justice For All. To επέλεξα επίτηδες μιας και πριν λίγες μέρες μιλήσαμε για το Rust In Peace των Megadeth που κυκλοφόρησε 2 χρόνια μετά και είναι τα δυό τους ο Kabamaru με τον Hayate. 
Επειδή γουσταρίσατε, σήμερα θα σας πω την ιστορία μου με την thrash metal μπάντα που ακούει στο όνομα Slayer ή αλλιώς Slayeeeeeeeer ή ελληνιστί Σφάχτης ή Χασάπης όπως προσπαθούσα να πείσω τη γιαγιά μου μήπως και ταυτιστεί. Ο λόγος για το Reign In Blood. 
Aν έπρεπε να παίξω τη λέξη Thrash Metal μία […]
