5 λεπτά ανάγνωσης.
Σε αυτή τη σειρά θα προσπαθήσω με επιχειρήματα που δε είναι του στυλ “Είστε κουφοί, τραβάτε στον ΩΡΛ” να σας πείσω γιατί μια σειρά απο “κακούς” δίσκους ίσως και να γ@μ@νε κιόλας. Ξεκινάμε χαλαρά τη σειρά με το St. Anger των Metallica.
Διαβάστε επίσης: Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του να γουστάρεις Metallica
Ας βγάλουμε απο τη μέση τα προφανή. Ο δίσκος ντεμπούταρε στο #1 του Billboard και πούλησε σχεδόν 420000 αντίτυπα μόνο την πρώτη εβδομάδα και μόνο στις H.Π.Α., έφτασε στην πρώτη θέση σε 30 περίπου χώρες ενώ έγινε πλατινένιος σε H.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο και Γερμανία. Πριν προλάβετε να μου πείτε ότι και η Taylor Swift πουλάει τον ποπό της αλλά έχει χάλια μουσική θα σας πω, πρώτον ρουφήξτε το αυγό σας και δεύτερον η Taylor Swift γ@μ@ει γιατί, μέσα σε όλα, γράφει πολλά απο τα τραγούδια της η ίδια χωρίς μανατζαρέους και εταιρίες. Τελειώνοντας με τις πωλήσεις και τις διακρίσεις να πούμε ότι ο δίσκος κέρδισε Grammy. Ναι ο δίσκος με το….αμφιλεγόμενο ήχο στο σνερ…κέρδισε Grammy καλύτερου perfomance το 2004.
Το St. Anger είναι ίσως ότι πιο ειλικρινές και θαρραλέο έχει κυκλοφορήσει μέταλ μπάντα. Με τις ορδές των φανς να κράζουν ασύστολα τις καλλιτεχνικές επιλογές του εκάστοτε αγαπημένου τους συγκροτήματος, εθελοτυφλούν μπροστά στο γεγονός ότι είναι ένας ζωντανός οργανισμός που όπως και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αλλάζει. Οι Metallica αλλάξανε, όπως φάνηκε και στο “Some Κind of Monster” documentary και αυτό αποτυπώθηκε και στη μουσική τους. Και δε ντράπηκαν. Εμείς καλά καλά φωρτογραφία προφίλ δεν ανεβάζουμε αν δεν είναι όλα τέλεια!! Επιπλέον εμείς οι φιλόμουσοι είμαστε μεγάλα λέσια. Μιλάμε με στόμφο για την ειλικρίνια και την αλήθεια στην τέχνη αλλά μόλις κάποιος αποφασίζει να ανοίξει τα χαρτιά του και να είναι ευάλωτος, τον δαγκώνουμε. Άλλο να μη σου αρέσει η μουσική επείδή δε σου κάνει κλικ βρε αδερφέ και άλλο να μη σου αρέσει επειδή ο παιδικός σου ήρωας σου δείχνει τις αδυναμίες του.
Πολύ πολύ γρήγορα εδώ να πω εδώ ότι κρίνοντας απο τα σόλο κιθάρας που έπαιξε ο Kirk Hammet σε όλους τους επόμενους δίσκους, 1000 μπράβο το παλικάρι που δεν έπαιξε ούτε μισό στο St. Anger. Εδώ το έχω να πω κακία για το 72 Seasons αλλά δεν είναι του παρόντος.
Στο κομμάτι της παραγωγής τώρα, όπως είπα και πριν, άλλαξε η ψυχολογία της μπάντας άρα αλλάζει και η φωνή της. Αυτο το αναθεματισμένο το σνερ μου τρυπάει την ψυχή κάθε φορά, δε θα πω ψέμματα. Αλλά σκεφτείτε λίγο. Κάπως έτσι δεν είναι οι κραυγές απελπισίας και βοήθειας; Οι Metallica ίσως ήταν εκείνος ο φίλος που ζητούσε βοήθεια, χωρίς να είναι πολύ ξεκάθαρο, και εμείς αποφασίσαμε να τον αγνοήσουμε επειδή δε μας κερνούσε πια κάθε μέρα Goody’s όπως παλιότερα και μας τα έσπαγε και με τη γκρίνια του. Επίσης μιλάμε για τέρμα ωμή παραγωγή χωρίς πολυκάναλα overdubs κιθάρες πάνω σε κιθάρες και άλλα φλώρικα. Αλλά όχι!!! Κάνουνε υπερπαραγωγή οι Metallica; Κλάψα. Κάνουν σαπίλα, ωμή και φουλ στην ενέργεια και στην απελπισία παραγωγή οι Metallica; Πάλι κλάψα. Έχετε σκεφτεί μήπως τελικά το πρόβλημα είναι που εμείς μείναμε ίδιοι και απαράλλαχτοι, χωρίς ίχνος προσωπικής εξέλιξης, οπότε μας ενοχλεί ότι αλλάζει γύρω μας;
Διαβάστε επίσης: Τι μαγαζί ανοίγει ο κάθε μεταλλάς ανάλογα με το είδος μέταλ που γουστάρει;
Όσο αφορά τη σύνθεση κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να μην είναι 44 λεπτά το ένα, το ακούω. Αλλά πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. Πόσα ρεφρέν θυμάστε απο το 72 Seasons ή ακόμα και απο το Hardwired και πόσα απο το St. Anger; Ένα απο τα πιο πολυχρησιμοποιημένα εργαλεία μιας καλής σύνθεσης, είναι αυτό που λέμε το hook. Πχ Exit Light, Enter Night είναι το hook του Enter Sandman. To St. Anger είναι γεμάτο απο τέτοια hooks, τα ριφ του James μπορεί να μη διεκδικούν Grammy αλλά δουλεύουν και εξυπηρετούν τα τραγούδια και το ίδιο και τα τύμπανα (με εξαίρεση το σνερ, ΝΑΙ ΝΑΙ το είπαμε!). Το να κάνεις τα συστατικά μιας σύνθεσης να εξυπηρετούν το τραγούδι και όχι τις καύλες του καθενός είναι απο μόνο του σημάδι ότι ακόμα και μέσα στην κατάθλιψη, τις καταχρήσεις και ότι άλλο σε βασανίζει, ξέρεις πως να γράψεις ένα τραγούδι που λέει σωστά την ιστορία σου. Επιπροσθέτως είναι ο τελευταίος δίσκος που θα ακούσεις τον Lars να παίζει τόσο επιθετικά και να το εννοεί.
Στους στίχους και στην ερμηνεία νομίζω έχουμε ότι πιο ευάλωτο και ειλικρινές έχει να μας χαρίσει ο James Hetfield. Γνωρίζοντας ότι ο James, όντας ντροπαλός, χρησιμοποιεί τη μουσική για να μιλήσει δεν μπορώ να δεχθώ ότι είχε απλά “κακή μέρα” και δεν έγραψε τους στίχους που ήθελε ο Νίκος απο το Γαλάτσι. Αν στο The Unnamed Feeling δεν έχεις καταλάβει ότι ο άνθρωπος πονάει και νομίζεις ότι βρίσκεται εκεί για να παίξει “μονοθρας” για πάρτη σου και έγραψε κανα 2 σάπιους στίχους απο τα πολλά τσίπουρα, τότε αγαπητέ χατζημεταλλά, πλανάσαι πλάνην οικτρά. I rage, I glaze, I hurt, I hate λέει ο James αλλά ο Τάκης, ο Κώστας και ο Μίτσος απο τα Άνω Πορόια έπαθαν “και μην κλάψεις για ‘μένα ποτέ, οι άντρες δεν κλαίνε και ακούνε μόνο Burzum”.
Θα το έγραφα με προσωπική πινελιά αλλά με προλάβανε κάποια χατζημεταλλόπουλα στη σελίδας μας στο φβ, οπότε θα το γράψω όπως ειπώθηκε: “…κακός Metallica δίσκος,άλλοι θα κόβανε τα @ρχιδι@ τους με πλαγιοκόφτη..”
