4 λεπτά ανάγνωσης.
Πριν απο δύο μήνες είχε αναφερθεί στη σελίδα η θρασύτατη κίνηση του Tobias and Co. ,aka Ghost, να διασκευάσουν το Phantom Of The Opera των Iron Maiden. Δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να το ακούσω μιας και πρόκειται για βλασφημία. Πως τολμάνε στην τελική;
Διαβάστε επίσης: 13 πράματα που μπορεί να μην ήξερες για τους Ghost
Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η έκδοση να είναι καλύτερη όσο και να το ζαλίζουμε το θέμα. “Μα γιατί ρε Βρασίδα;” Σας ακούω να ρωτάτε. “Επειδή ότι πιάνουν οι μέιντεν είναι χρυσός και όλοι οι άλλοι είναι τριτοδεύτεροι;” σας ακούω επίσης να αναφωνείτε. Καλά αυτό ισχύει χρόνια τώρα. Το πρόβλημα ήταν αλλού όμως. Και μολονότι ήταν κάτω απο τη μύτη μου, το εντόπισα όταν σερφάρισα στα ίντερνετς και διάβασα μερικά σχόλια. Αμέσως έβαλα να ακούσω τη διασκευή και στο 26ο δευτερόλεπτο αναφώνησα με τρόμο…”Που πήγε το Oh Yeah”;;;
Μα που πήγε το “Oh Yeah”;
Οκ ας αφήσουμε λίγο τις μαλακίες. Προφανώς και δεν απαιτείς απο καμία διασκευή να αντιγράψει 100% έναν ύμνο όπως το Phantom Of The Opera. To σχόλιο που τρίγκαρε όλο αυτό τον ειρμό σκέψης ήταν το “Ένα καλογυαλισμένο και αποστειρωμένο Phantom Of The Opera”. Θα συμπληρώσω εδώ “και χωρίς ίχνος” αλητείας. Όπως είχαμε αναφέρει και σε παλιότερο άρθρο, όταν μιλούσαμε για τον Αξελάκη και τη φωνή του, o μέσος ακροατής ταυτίζεται με τη φωνή. Εκείνη η εκτόνωση του “Oh Yeah” λείπει. Προφανώς και το “Oh Yeah” είναι το κερασάκι εντούτοις τα κερασάκια πολλές φορές κάνουν τη διαφορά. Πριν αρχίσετε να ουρλιάζετε “Καλά ρε μλκ για ένα Oh Yeah μας πρήζεις;” σας απαντάω “Όχι”.
Η αλητεία απο τα παλιά
Ας βγάλουμε αμέσως αμέσως απο την κουβέντα το γεγονός ότι οι Ghost κάνανε υπερπαραγωγή όσο αφορά τον ήχο. Τέλειος, καθαρός, κρυστάλλινος και απαλός. Οπότε μην ακούσω σχόλια “Μα Βρασίδα ο ήχος γαμάει μπλα μπλα….”. Κανείς δε νοιάστηκε ποτέ για τον ήχο παρα μόνο για το τραγούδι. Τράβα άκου το Paranoid και το Breaking The Law και πες μου αν ποτέ άνοιξε μισό ρουθούνι για τον ήχο του, ακόμα και σήμερα.
Διαβάστε επίσης: Ghost – Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι θα διασκευάσουμε Metallica – Το Enter Sandman δεν το αγγίζεις.
Ένα απο τα μαγικά στοιχεία των παλιών καλών χρόνων είναι το γεγονός ότι υπήρχαν ατέλειες. Πολλές ατέλειες. Αν βάλεις να ακούσεις το original Phantom Of The Opera θα διαπιστώσεις σύντομα ότι η μπάντα δεν είναι καν σταθερή στο τέμπο. Είναι βέβαια δεμένη μεταξύ της αλλά δεν παίζει σε αυτό που λένε σήμερα “on the grid”. Αν το άκουγες παλιά σε κασέτα κιόλας θα έχεις παρατηρήσει και την κλασική παραμόρφωση της χιλιοπαιγμένης κασέτας που έδινε ακόμα πιο “ανθρώπινη” άισθηση. Επιλέον η ηχογράφηση έχει μια αλητεία και μια βρωμιά που δεν ακους στην “καλογυαλισμένη έκδοση”. Και γιατί είναι αυτό τελικά το “πρόβλημα”; Γιατί όταν κάτι πλησιάζει το τέλειο, πλησιάζει την ίδια στιγμή και το ρομποτικό και κατ’ επέκταση χάνει την ανθρωπιά του.
Ένας απο τους λόγους που οι ροκ επιτυχίες των 70s, 80s, 90s που ακούγονται μέχρι και σήμερα είναι ότι ακουγόταν ότι έπαιξαν άνθρωποι με ατέλειες, όπως εγώ και εσύ. Είναι η ίδια άισθηση που παίρνεις όταν κοιτάς τις φωτογραφίες που φτιάχνει η AI σήμερα. Κάτι στον εγκέφαλο σου λέει ότι αυτό δεν το ζωγράφισε άνθρωπος. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική. Βέβαια εκεί επειδή ξέρεις ότι τα μουσικά όργανα τα ηχογράφησαν άνθρωποι οπότε δεν έχεις την ίδια “ψεύτικη” εντύπωση όπως με τις ΑΙ φωτογραφίες. Αναντίρρητα όμως έχεις λιγότερα ερεθίσματα απο τις πιθανές μικρές ατέλειες και τυχαιότητες που το κάνουν ανθρώπινο και ως αποτέλεσμα το βαριέσαι γρηγορότερα.
Το μόνο (αυτο)αντεπιχείρημα σε αυτό που μόλις είπα είναι ότι μόλις όλοι εμείς που λέμε “τι ωραία τα παλιά χρόνια” πεθάνουμε, τι θα λένε αυτοί που θα μείνουν και θα έχουν σαν “Οh Yeah” τo τελευταίο single των Ghost, Phantomime; Δεν είναι αρκετά ανθρώπινο ή ο επεξεργαστής που έκανε τη μίξη δεν είναι εξίσου γρήγορος;
Η ουσία πίσω απο το “δε βγαίνει πια τέτοια μουσική”
Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας το είπαμε αυτό, θέλωντας να πείσουμε τον κόσμο ότι υπήρχε περισσότερο ταλέντο παλιότερα. Μεγάλη κουβέντα για πολύ αλκοόλ. Θα σταθώ στο εξής όμως. Υπάρχουν εξαιρετικά κομμάτια και σήμερα συνεπώς η σωστή διατύπωση της παραπάνω φράσης είναι “δεν παίζεται πια τέτοια μουσική”. Για να κοντράρεις παγκοσμίου βελινικούς παραγωγές απαγορεύονται ατέλειες και τυχαιότητες. Επίσης πόση αλητεία μπορεί να χωρέσει σε ένα αυστηρά μετρονομημένο κομμάτι; Όπως και στη ζωή το τέλειο φαγητό και οι τέλειες σχέσεις είναι βαρετά έτσι και στη μουσική το τέλειο και καλογυαλισμένο τραγούδι είναι βαρετό. Και τονίζω…Αυτό δεν ισχύει επειδή “εσείς οι νέοι δεν ξέρετε να γράφετε μουσική” αλλά επειδή παραμένουμε άνθρωποι που δεν εξελιχθήκαμε (ακόμα) στο να ερεθιζόμαστε στο τέλειο! Αν θέλω να το τραβήξω και απο τα μαλλιά θα μπορούσα να αρχίσω τα συνομωσιολογικά ότι οι πολυεθνικές μας θέλουν “μουδιασμένους” και χωρίς συναισθήματα να καταναλώνουμε εύπεπτα και αποστειρωμένα τραγουδάκια γιατί που καιρός για σκέψη και συναίσθηση ε;;;
