4 λεπτά ανάγνωσης.
Mετά τους Rammstein και το επικό quiz ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στις χατζημεταλλιές και στους ΘΕΟΥΣ Iron Maiden. Αυτή τη φορά συζητάμε για το δίσκο που έφερε πίσω τους άσωτους γιούς Bruce Dickinson και Andrian Smith. Για να πω την αλήθεια δεν γνώριζα καν την ύπαρξη τους εκείνο το διάστημα οπότε δεν το έζησα το reunion όπως κάποιοι άλλοι. Παρόλα αυτά ο δίσκος με κέρδισε όσο κανένας άλλος τους οπότε θα έχει και λίγο προσωπική σάλτσα το άρθρο.
Διαβάστε επίσης: Black Sabbath: To σωστό reunion, το ορθόδοξο
Το 1999 λοιπόν και για την περιοδεία Ed Hunter Tour οι δυο προαναφερθέντες, αφού σαν καλομαθημένος ο πρώτος βαρέθηκε να παίζει σε κλαμπ και ο δεύτερος απλά δε γινόταν να μην έρθει, επανασυνδεθήκαν με τους υπόλοιπους και ο κόσμος εκστασιάστηκε πολύ περισσότερο από τους Σλοβένους που άκουσαν για πρώτη φορά τον Αλέκο. Οπότε καλά είστε δε θα πάθετε τίποτα. Κάποιοι είδαν και πάθανε να ακούσουνε το Trooper σωστά μετά απο τόσα χρόνια.
Με τις ελάχιστες γνώσεις που είχα τότε μου είχε φανεί πολύ παράξενο ότι οι Iron Maiden θα είχανε 6ο μέλος και μάλιστα είχα στείλει email στο Jamming στην ΕΤ3 (για όσους θυμούνται) να ρωτήσω περί αυτού. Δεν πήρα απάντηση μέχρι να αποκτήσω το δίσκο σαν δώρο! Εν τέλει οι Iron Maiden θα συνέχιζαν με τρεις κιθάρες κάτι που φαινόταν αδιανόητο αλλά το δέχθηκα γιατί δεν ήθελα να διώχναν τον Γιαννίκο!!
Οι φανς όμως νοιαζόταν κυρίως για το γεγονός ότι θα ακούγανε ξανά τη σειρίνα που ακούει στο όνομα Βρασίδας το οποίο ήταν βάλσαμο μετά τους δύο δίσκους με τον Blaze Bayley. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στις 29 Μαίου του 2000 λίγο πριν η μπάντα βγει στο δρόμο. Πάντως μια χαρά ήταν ο Bayley. Δε θα παραπονιόταν ποτέ για καπνογόνα 😂
Το στοίχημα που είχαν να κερδίσουν οι Iron Maiden ήταν αν ακόμα μπορούν ακόμα να βγάλουν καλούς δίσκους. Ένα στοίχημα που αν με ρωτάτε το κέρδισαν πανηγυρικά και με το παραπάνω. Με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το The Wickerman και φυσικά το αγαπημένο live τραγούδι Blood Brothers είσαι καταδικασμένος να πετύχεις. Ο ενθουσιασμός τους μετά την επανένωση διαχέεται στο δίσκο και φαίνεται και απο το διάστημα ενώ μουσικά το κουαρτέτο του κάπτεν με τους τρεις μπουζουξίδες κεντάει σεμεδάκια πιο καλά και απο την ελληνίδα γιαγιά! Ο δίσκος αυτός βαράει και απο άποψη κομματιών αλλά και παραγωγής.
Με παραγωγό τον Kevin Shirley οι Iron Maiden αποφάσισαν αντι να πάνε με την καθιερωμένη σειρά ηχογράφησης που σηνύθως ξεκινάει με τα τύμπανα πρώτα, να ηχογραφήσουν τον δίσκο ζωντανά στο στούντιο. Το κάθε μέλος ήταν απομονωμένο στο booth του ενώ το γυαλί έκανε έυκολο να έχουν τα μέλη οπτική επαφή μεταξύ τους. Ουσιαστικά κάθε φορά ήταν να να δίνουν συναυλία σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
Ο Βρασίδας λέει χαρακτηριστικά:
“Είναι ο καλύτερος δίσκος όσο αφορά το κομμάτι της παραγωγής. To Piece of Mind ήταν μέχρι πρότινος πρώτο στο μυαλό μου αλλά το Brave New World είναι ένα επίπεδο πάνω. Το μουσικό επίπεδο της μπάντας είναι τρομακτικά υψηλό. Ο κόσμος δε συνειδητοποιεί πόσο καλοί μουσικοί είναι.(Αναφέρεται στους υπόλοιπους). Και αυτός είναι ο λόγος που το album είναι τόσο καλό.”
Όταν ο δίσκος ήταν στα σπάργανα το πρώτο κομμάτι, που κατέληξε να είναι και το πρώτο single, που είχανε στα χέρια τους ήταν το The Wicker Man. Tο ξεκίνημα έγινε με ένα ριφφ απο τον Andrian πάνω στο οποίο ο Dickinson πρόσθεσε μια μελωδία και έπειτα ανέφερε ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό single. Οπότε συνεχίσαν τη δουλειά, με τον Steve Harris να προσθέτει το επικό σημείο στο τέλος, ώστε να καταλήξει αβίαστα σε ένα πανάξιο single!
Ο υπόλοιπος δίσκος όμως δουλεύτηκε πολύ πιο διεξοδικά. Υπήρξε μια προσπάθεια να τεντωθούν τα κομμάτια πέραν του συνηθισμένο μήκους ώστε να ολοκληρώσουν την ιστορία που ήθελαν να πουν. Όλα τα τραγούδια εκτός απο τρία είναι πάνω απο έξι λεπτά απο τα οποία τα τρία είναι πάνω απο οχτώ λεπτά αφήνοντας χώρο στους Dickinson και Harris να πούνε το κομμάτι τους.
Το Brave New World ήταν ο τελευταίος δίσκος που έγινε χρυσός στην Αμερική το οποίο πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν γενικότερο κακό και όχι ότι η ποιότητα των επόμενω δίσκων ήταν υποδεέστερη. Κάποιοι θα διαφωνίσουν σίγουρα με αυτό. Ξέρω πολλούς που πιστεύουν ότι πρόκειται για τον τελευταίο καλό δίσκο ή ακόμα και ο καλύτερος δίσκος μετά την επιστροφή των Smith και Dickinson.
O Βρασίδας συνεχίζει επι αυτού:
“Νομίζω δεν είμαστε ακριβώς η μπάντα που θα κάνει τριπλοπλατινένιους δίσκους. Στα 80s είμασταν heavy και οι μπάντες με τους πλατινένιους δίσκους ήταν οι glam. Πουλούσαμε ένα εκατομύριο και είμασταν οκ. Μετά ξαφνικά όλα άλλαξαν και άρχισαν όλοι να ουρλιάζουν και να τσιρίζουν και ο κόσμος αναρωτιόταν αν οι Iron Maiden θεωρούνται ακόμα heavy. Στην πραγματικότητα τα έχουμε ξεπεράσει αυτά.”
Όπως έδειξε και η μετέπειτα ιστορία..μια χαρά είναι οι Μέιντεν.
