5 λεπτά ανάγνωσης.
😇Κάποιο Χατζημεταλλόπουλο είχε σχολιάσει στο άρθρο με τα πιτόγυρα “Γιατί τόσο hate για το nu-metal;”. Που λέτε στο χωριό μου, οι μπαρμπάδες είχανε παλιά το εξής debate: “Άστο ρε το παιδί να γουστάρει όποιον θέλει, ποιό είναι το προβλημα σου ρε τενεκέ ξεγάνωτε Αργύρη; 🦄” και ο Αργύρης απαντούσε “Όσο δε μου μπαίνει στον…απορροφητήρα μου ας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του.” Το πρόβλημα με το Diabolus in Musica των Slayer φαίνεται να ήταν ακριβώς αυτό. Ότι το nu-metal “μπήκε” στο ορθόδοξο μέταλ μας και ήρθε να μας πάρει τις γυναίκες και τις δουλειές μας. Α ναι, και να τσατίσει προσωπικά τον Νίκο, τον Τάκη και τη Μαρία απο τα Τρίκαλα. Και μπήκε στην ομολογουμένως πιο συνεπής μπάντα των Big 4. Μόνο θρας. Μέχρι το 1998. Περίπου…
Διαβάστε επίσης: Πως τρώει ο μεταλλάς τη μπουγάτσα του;
📀Στα τυπικά, το Diabolus in Musica έφτασε στο #31 στις Η.Π.Α. και στο #2 στο Ηνωμένο Βασίλειο και πούλησε πάνω απο 300,000 αντίτυπα. Θα το ξαναρωτήσω αλλά πείτε μου σας λίγο σας παρακαλώ έναν πραγματικά κακό δίσκο που μπήκε στα charts σε αυτά τα νούμερα;
😈😈Το όνομα του δίσκου είναι ότι πρέπει για να τσατίσει τις θειάδες στο χωριό μου που με πρήζουν “Μα ρε αγόρι μου άκου μουσική του Χριστούλη όχι αυτά τα σατανιστικά” για να απαντήσω με σατανικό χαμόγελο “Μα ρε θεία αφού ο διάβολος είναι στη μουσική δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ”. Μπόνους πόντους για το όνομα λοιπόν (αλλά όχι για το χιούμορ μου).
🤡Συνεχίζοντας να πω ότι κοροϊδεύουμε τη γενιά Ζ,Α ή και εγώ δεν ξέρω τι γράμα, ότι είναι ευαισθητούληδες και κουβαλάνε μαζί τους μωρομάντηλα, οι τσουλήθρες τους έχουν μαλακό πατάκι και όχι χαλίκι και άλλα τέτχια “αντρικά”. Όταν έχεις επιβιώσει στα 80s-90s απο τσουλήθρα τον Αύγουστο και κολλάει το δέρμα σου στο μέταλλο και στο τέλος υπάρχει μόνο χαλίκι, θάνατος και το Scream Bloody Gore των Death, ε τι σε πείραξε ο πειραματισμός των Slayer; Αμαν πχια! Ο δίσκος έχει τουλάχιστον 3,4 παραδοσιακές και ορθόδοξες στιγμές με τα Bitter End, Perversion of Pain, Scrum και Point. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια ευχάριστη αλλαγή. Άντε να έχει και κανένα όπως το Love to Hate που θα μπορούσε και να απουσιάζει αλλά οκ χαλαρώστε λίγο τα τσιτσία σας. Όλα καλά θα πάνε!
🤘🤘Στο Diabolus in Musica έχουμε μεγαλύτερη συνθετική συμμετοχή του Jeff Hanneman (R.I.P.) το οποίο είναι καλό γιατί ο Kerry King είναι φλώρος γενικά και ασχολείται μόνο με το τι κάνει ο Dave Mustaine και ο Lars Ulrich. O Hanneman είχε τους κoχόνες να το ψάξει λίγο παραπάνω το ζήτημα και όπως είπε και ο ίδιος “Θέλω να γράψω κάτι που να το ακούω και να θέλω να δείρω κάποιον”. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που συνέθεσε το μεγαλύτερο μέρος του Reign in Blood, οπότε θα σέβεστε. Εγώ πάντως με το άκουσμα του Bitter Peace ήθελα να δείρω τον Dred Furst οπότε θα το εκλάβω ως νίκη. ✊
Διαβάστε επίσης: Kerry King: “Δε θα ξαναπεριοδεύσουμε ξανά ούτε και θα βγάλουμε δίσκο με τους Slayer”
😎Οι Slayer σε αυτή τη φάση σκεφτήκαν ότι ίσως τα λεφ…ήθελα να πω ότι η μόδα πλέον επιτάσσει nu-metal καθώς έβλεπαν την επιτυχία που είχανε μπάντες όπως οι Korn και οι Slipknot και σκέφτηκαν “Ρε μήπως να μην είμαστε εντελώς χατζημεταλλάδες και να προσπαθήσουμε να ενσωματώσουμε nu-metal στοιχεία;” Ε, το διαβάζει αυτό ο Μπάμπης απο το Διμηνιό και νόμιζε ότι ο Jeff το είπε για αυτόν προσωπικά και άρπαξε το πληκτρολόγιο και γέμισε τα φόρα με “Χάλασαν οι Slayer. Μόνο Άντζελα Δημητρίου πλέον”.
🤔🤔Όσοι είστε παρατηρητικοί θα διαπιστώσετε ότι στο Death’s Head και στο Stain of Mind οι King και Hanneman είχαν πιθανόν την εξής κουβέντα:
– Ρε μλκ Kerry…άκουσες αυτούς τους καινούριους τους Αρμένιους, System of a κάτι, failure, false metal δε θυμάμαι…
– System of a Down; Κυκλοφορήσαν μια μ@λ@κί@ το Sugar.
– Ωραία ας κλέψουμε καμιά ιδέα απο αυτούς μπας και γ@μήσουμε επιτέλους γιατί δεν πήγε καλά η φάση με το “Undisputed Attitude” και υποφέρω. Επίσης τα καρντάσια οι Sepultura βγάλανε το Roots, ας κλέψουμε λίγο γκρουβίλα και απο εκεί και γίναμε.
Ακούστε τα και πείτε μου πόσο μοιάζουν. 😏 Βέβαια αν μη τι άλλο αυτό δηλώνει ανοιχτά αυτιά και κεραίες σε επιφυλακή όπως και πρέπει να έχει ένας τραγουδοποιός. Τώρα αν τους βγήκε, αυτό είναι υπο τσίπουρο και συζήτηση αλλά αν θέλετε τη χωριάτικη γνώμη μου, θα χαρώ πολύ αν κάποιος βγάλει @@ και βάλει το Stain of Mind στο ραδιόφωνο.
🎼🎸Είναι heavy το Diabolus in Musica. Eίναι. Είναι καλοπαιγμένο; Είναι. Κεντάει ο Araya; Κεντάει. Έχει σαπίλα παραγωγή τόσο όσο να ξυπνήσει μνήμες Hell Awaits; Κάτι κάνει. Πούλησαν οι Slayer την ψυχή τους στο σατανά για τα λεφτά; Όχι φυσικά. Ο δίσκος δεν έχει ούτε μισό χιτ. Μόνο πειραματικό ξύλο και που και που λίγο παλιούς Slayer. Φτάνει να κάτσει δίπλα στα Reign in Blood και South of Heaven; Όχι αλλά σκεφτείτε λίγο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν νομίζω ότι το πειραματικό thrash metal δισκάκι των Slipknot δε θα είναι ούτε η τρίχα απο τα αυτιά του Nu-metal του Diabolus in Musica.
🙃🙃Τελειώνοντας, μην είστε αχάριστοι τενεκέδες. Σε μια μπάντα που έγραψε το βιβλίο του thrash metal χαρίστε και μια κουτσουκέλα, δε θα πάθετε τίποτα. Αν πάθετε κερνάω τσιπουράκι στο κουτούκι. Και μόλις τώρα μου ήρθε μια πολύ ωραία σκέψη. Αυτοί που γκρινιάζουν που οι μπάντες αλλάζουν στυλ είναι αυτά τα κακομαθημένα μυξόπαιδα που οι γονείς τους δεν τους έχουν χαλάσει χατίρι και θεωρούν ότι ο κόσμος τους χρωστάει. Άλλο δε μου αρέσει ο δίσκος και άλλο “Πως τολμάν και μου βρίζουν το σόι οι Slayer και δεν βγάζουν thrash μουσική;”.
Χατζημεταλλάδες, αυτή η εγωκεντρική μάστιγα!
