5 λεπτά ανάγνωσης.
Διαβάστε το πρώτο μέρος της κουβέντας Ένας μπανταίος, ο Ακριβοδίκαιος και ο Χατζημεταλλάς μπαίνουν σε ένα μπαρ εδώ.
ΧΑΔ: Σε συνέχεια της προηγούμενης κουβέντας μας θα ρίξουμε στο τραπέζι το φλέγον ζήτημα της προσέλευσης του κόσμου.
ΒΧΜ: Απλά μόνο μη μου κλέψεις τις απόψεις που πόσταρα. Ικανό σε έχω.
ΜΠΑ: Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτό παιδιά. Μεγάλο αγκάθι.
ΧΑΔ: Στα πλαίσια του διαγωνισμού του Rockwave, τέθηκε απο κάποιους, πικραμένους ομολογουμένως, καλλιτέχνες το ζήτημα του λόγου για τον οποίον κάποιος θα παρεβρεθεί σε ένα live του διαγωνισμού. Η γενική πεποίθηση είναι οτι ο κόσμος πηγαίνει μόνο για τους φίλους του. Δεν έχουν άδικο γενικά. Ας επεκτείνουμε όμως τη ζητήση και πέραν του διαγωνισμού. Η προσέλευση του κόσμου γενικά στις συναυλίες των τοπικών μπαντών και όχι μόνο. Κ. Μπανταίο έχετε το λόγο.
ΒΧΜ: Ναι ενώ στις άλλες συναυλίες μας γαμιόμαστε στα stage diving και στα crowd surfing!!!
ΧΑΔ: Σκάσε Βρασίδα. Κ. Μπανταίο παρακαλώ.
ΜΠΑ: Απο που να το πιάσεις το ζήτημα αυτό. Αρχικά όλοι όταν ξεκινήσαμε μπάντες, είχαμε, ως επι το πλείστον, το όνειρο να γεμίσουμε τους χώρους που παίζουμε. Ο λόγος είναι ότι μεγαλώσαμε με μπάντες που κάνανε ακριβώς αυτό καθώς και στο μυαλό μας όλοι οι μουσικοί ήρωες μας ήταν ροκ σταρς που γέμιζαν στάδια και clubs. Οπότε πάμε και εμείς με λίγο “φουσκωμένα” τα μυαλά μας περιμένοντας ότι η μπάντα μας θα προκαλέσει το ίδιο. Βέβαια σε μια συνειδητή αξιολόγηση της μπάντας μας καταλαβαίνουμε ότι χρειαζόμαστε δουλειά. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί την ανάγκη μας για κόσμο, μιας και αυτό μας δίνει τρομερή ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Είναι το ίδιο συναίσθημα όταν διαπιστώνεις ότι οι γύρω σου περνάνε καλά με τα αστεία που λες. Ε πολλαπλασίασε το αυτό επι 100 όταν διαπιστώνεις ότι έστω και 50 άτομα τργουδάνε τις μελωδίες και τους στίχους σου. Είναι τόσο εθιστικό που πολλές φορές εμείς οι ίδιοι καταλήγουμε σε “κράξιμο” του κόσμου ότι δε στηρίζει τη σκηνή, λες και αυτή είναι η λύση για να πάρουμε τη “δόση” μας. Εντάξει όχι και η καλύτερη παρομοίωση αλλά είναι εθιστικά τα “ΩΩΩ” ρε πόστη μου.
ΧΑΔ: Θα συμφωνήσω απόλυτα το “εθιστικό”. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι υπάρχουν πολλές ψωνάρες εκεί που απορούν που δε γεμίζουν στάδια αλλά πιστεύω είναι λιγότεροι απο τους απλά “εθισμένους”. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι κακό. Είμαστε καλλιτέχνες και χρειάζεται να είμαστε λίγο ψώνια. Αλλά όταν βλέπεις και κόσμο να έρχεται είναι σαν το Κυριακάτικο τραπέζι που έχει μακαρόνια με κιμά και μετά γαλακτομπούρεκο.
ΜΠΑ: Αν είχα ένα ευρώ για κάθε “Μάκαρι να έρθει κόσμος” που είπα θα αγόραζα 200 γαλακτομπούρεκα.
ΒΧΜ: (ήχοι πληκτρολογίου έρχονται απο το μέρος του)
ΧΑΔ: Βρασίδα τι κάνεις…;
ΒΧΜ: Μου ανοίξατε την όρεξη με τις μαλακίες σας και παραγγέλνω brunch.
ΧΑΔ: Μόλις έφαγες 4 μπουγάτσες ποιό brunch; Τέλος πάντων. Πάρε για μένα ένα Κορεάτικο Club Sandwich με μπριζολάκι.
ΜΠΑ: Ένα γιαπωνέζικο pancake θέλω εγώ.
ΒΧΜ: Και ύστερα απορρείτε γιατί δεν έχετε κόσμο ρε μαλάκες. Αντι να μάθετε να παίζετε τα όργανα σας ασχολείστε με τον κόσμο και ξέρετε απ’έξω τα μενού απο τα μπραντσάδικα. Αν είστε καλοί ο κόσμος θα έρθει. Αν όχι θα πάει για βυζγιά στο τικ τοκ. Ποιός είσαι εσύ ρε Μπανταίο που θα πληρώσω €10+ποτό+βρώμικο+ταξί για να δω τη μπάντα σου αν νιώθω ότι δε θα περάσω καλά. Δεν έχω beef μαζί σου αλλά σκέφτηκες οτι το target group σου μπορεί να μην είναι τόσο ευρύ όσο φαντάζεσαι; Επίσης άκουσα τη μουσική σας. Είναι καλή αλλά όχι “Πωπω μαλάκα άκου αυτή τη μπάντα που ανακάλυψα” καλή. Νο offence.
ΧΑΔ: Target group; Beef; Νο offence; Βρασίδα αποφάσισες να ξεστραβωθείς και να ανοίξεις κανένα βιβλίο;; Με εκπλήσσεις. Με βρίσκεις σύμφωνο εν μέρη όμως. Έχω παρατηρήσει ότι κυκλοφορούν πάρα πολύ καλές δουλειές τελευταία. Δεν ξέρω αν μπορούν απο μόνες τους να γεμίσουν στάδια ή clubs αλλά δεν είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως στις μεγάλες πόλεις δεν υπάρχουν 100 γαμημένα άτομα να έρθουν σε ένα τέτοιο live. Σιγά τον αριθμό. Και είμαι σίγουρος ότι είναι υπεραρκετός και για τη μπάντα αλλά και για το μαγαζί ώστε να μην μπει μέσα εντελώς.
ΜΠΑ: Αυτή την απορία την έχω και εγώ. Άρα τι μπορεί να συμβαίνει; Λέτε; Ξέρω ότι κράζουμε τον κόσμο αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο ότι μας γράφουν στα @@ τους.
ΧΑΔ: Εν μέρη είναι αυτό. Όχι επι του προσωπικού όμως. Διαπιστώνω μετα λύπης ότι τα ποσοστά αναζήτησης στο γοογλ έχουν τη μουσική σχεδόν 75% χαμηλότερα σε σχέση με τα προηγούμενα 10 χρόνια. Οπότε ο κόσμος καταλήγει να πηγαίνει για brunch αντί για συναυλία. Στις μεγάλες όμως συναυλίες θα πάει γιατί παραμένει ακόμα εγγυημένη διασκέδαση για τους φανς.
ΒΧΜ: Εγγυημένη διασκέδαση οι Falsjira… Και οι Avenged Sevenfalse…
ΜΠΑ: Εμένα μου αρέσουν.
ΒΧΜ: Εσένα σου αρέσουν τα σουφλέ τζαπανέζικα παν κέικς, οι φολσάδες δε θα σου αρέσουν;
ΜΠΑ: Οπότε που καταλήγουμε κ. Ακριβοδίκαιε; Μήπως να τα παρατήσουμε και να ανοίξουμε γιουτουμπ κανάλια;
ΧΑΔ: Καταλήγουμε δυστυχώς ότι αν θέλεις να κάνεις πλέον μπίζνα με τη μπάντα σου πρέπει να σταματήσεις να τη βλέπεις σαν το όραμα που είχες όταν ξεκίνησες και να την αντιμετωπίζεις ΚΑΙ σαν μπίζνα. Θέλεις να έρθει κόσμος; Τέλεια. Το πρώτο πράμα που χρειάζεσαι είναι ένα καλό προϊόν, σωστά; Σωστά! Μετά χρειάζεσαι διαφήμιση, σωστά; Ολόσωστα! Ειδικά με τόσες κυκλοφορίες που ανεβαίνουν κάθε μέρα. Αν γίνουν αυτά τα 2 με προσεγμένο τρόπο και εξακολουθείς να μην μπορείς να βρεις 100 άτομα να έρθουν σε ένα λάιβ τότε σημαίνει αυτό που πουλάς δεν το θέλει κανείς. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος δεν είναι κανένας διατεθιμένος το target group σου να βάλει το χέρι στην τσέπη για τα €10+ποτό+βρώμικο+ταξί για να έρθει να δει τη μπάντα σου και έχει σε υψηλότερη προτεραιότητα άλλους τρόπους διασκέδασης, εν έτη 2025.
Συνεχίζεται…
